– Nikos Romanos, Requiem for a Journey of No Return.

As of today, 6/12/2021, it has been 13 years since the Greek state murdered the anarchist Alexis Grigoropoulos. Alexis was shot by two cops, E. Korkoneas and V. Saraliotis, in the neighbourhood of Exarcheia, following minor clashes with the police. As soon as the news of Alexis’s murder broke, a spontaneous insurrection began. Protests, riots, expropriations and occupations of public buildings were but some of the collective expressions of rage. Despite the attempts of state and capital to depoliticise the murder, we must not forget that Alexis was killed because of his political beliefs – he challenged in practice the authority of the police and, by extension, that of the state. This is the violence faced every day by those whose existence the state deems undesirable, those who are a threat to their social order.

13 years later, the spirit of the December revolt is alive in the resistance of the Anarchist/Anti-Authoritarian movement. As anarchists, we stand in solidarity with all insurrections against the state apparatus worldwide, present and future. Our struggles  take place in our streets and neighbourhoods, in our workplaces, schools and universities. We will reclaim our space and our lives.

An-diugh, 6/12/2021, tha e air a bhith 13 bliadhnaichean on a mharbh stàit na Grèige an t-anargaiche, Alexis Grigoropoulos. Chaidh loisgeadh air Alexis le dithist phoileasman, E. Korkoneas agus V. Saraliotis, ann an sgìre Exarchia, às dèidh comhstrì ghoirid leis a’ phoileas. Cho luath ‘s a chaidh an naidheachd air murt Alexis mun cuairt, thòisich ar-a-mach neo-uallaichte. Bha caismeachdan, aimhreitean, goidean agus for-ghlachdaidhean de thogsalaich phoblach am measg nam freagairt air an fheirg a bh’ aig daoine. A dh’aoindeoin gach oidhrip leis an stàit agus leis a’ chalpa gus am murt a dhèanamh neo-phoilitigeach, feumaidh cuimhne bhith againn gur ann air sgàth a bheachdan politigeach a chaidh Alexis a mharbhadh – bha e na dhùbhlan ann an dà-rìribh do dh’ùghdarras a’ phoilis agus – mar sin – na stàite. Is e seo am fòirneairt a sheasas an aghaidh na feadhainn anns nach faic an stàit luach sam bith, na feadhainn a tha nam bagairt air an òrdugh acasan.

13 bliadhnaichean on uair sin, tha spioraid ar-a-mach na Dùbhlachd fhathast beò ann an coimhaireachd na h-iomairt Anargaich/ana-ùghdarasaich. Mar anargaichean, seasaidh sinn giùlan ri giùlain leis a h-uile aimhreit an aghaidh inneal na stàite air feadh an t-saoghail, san là a th’ ann agus san àm ri teachd. Tha ar strì a’ gabhail àite nar sràidean is coimhearsnachdan, nar n-àiteachan-obrach, sgoiltean agus nar n-oilthighean. Gheibh sin air ais ar n-àite is ar beathannan.

“Μια σφαίρα στην καρδιά του Αλέξανδρου για να κλείσει ο κύκλος της παντοδυναμίας της κρατικής μηχανής. Μια κηλίδα από αίμα στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να ανοίξει ο κύκλος της εξέγερσης που έκανε συντρίμμια την έννομη τάξη και έσπειρε το χάος και την αναρχία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.”

– Νίκος Ρωμανός, Ρέκβιεμ για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή

Σήμερα, 06/12/2021, έχουν περάσει 13 χρόνια από τη δολοφονία του αναρχικού Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο Αλέξης πυροβολήθηκε από δύο μπάτσους, τον Ε. Κορκονέα και τον Β. Σαραλιώτη, μετά από μικροσυγκρούσεις στη περιοχή των Εξαρχείων. Μόλις κυκλοφόρησε η είδηση της δολοφονίας του Αλέξη, μια αυθόρμητη εξέγερση ξεκίνησε. Πορείες, συγκρούσεις, απαλλοτριώσεις και καταλήψεις ήταν μερικές από τις συλλογικές εκφράσεις οργής. Παρά τις προσπάθειες κράτους και κεφαλαίου να αποπολιτικοποιήσουν τη δολοφονία, δεν ξεχνάμε ότι ο Αλέξης πέθανε λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων – αμφισβητούσε έμπρακτα την εξουσία της αστυνομίας και, κατ’επέκταση, αυτή του κράτους. Αυτή είναι η βία που αντιμετωπίζουν καθημερινά εκείνα που το κράτος κρίνει ανεπιθύμητα, εκείνα που αποτελούν απειλή για τη τάξη τους.

13 χρόνια μετά, το πνεύμα της Δεκεμβριανής εξέγερσης είναι ζωντανό στην αντίσταση του Αναρχικού/Αντιεξουσιαστικού χώρου. Ως αναρχικά, στεκόμαστε αλληλέγγυα με όλες τις εξεγέρσεις ενάντια στους κρατικούς μηχανισμούς ανά τον κόσμο, στο παρόν και στο μέλλον. Οι αγώνες μας διεξάγονται στους δρόμους και στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και τις σχολές μας. Θα διεκδηκήσουμε ξανά τους χώρους και τις ζωές μας.